Wim - mijn maatje - en ik zien veel kloven, veel onbegrip binnen onze organisatie. Kloven tussen denken en doen, tussen plan en uitvoering, tussen medewerkers en leidinggevenden, tussen woorden en daden, tussen zeggen en doen, tussen ratio en emotie, tussen het zichtbare en het onzichtbare, tussen het meetbare en het niet meetbare. Enz. En ja, dat zien we ook in onze samenleving
Zo veel kloven, zoveel afstand, zoveel onbegrip kan leiden tot moedeloosheid, gelatenheid, frustratie en boosheid.
Wat kan helpen is de volgende metafoor: 'Hoe groter de kloof hoe mooier de brug'.
Natuurlijk is het (helpen) bouwen van een mooie brug op zich zelf al een mooie uitdaging.
Echter, het besef dat de brug twee 'overkanten' met elkaar verbindt doet beseffen dat alles slechts een kwestie is van perspectief. Hoe kijk je naar dingen? Hoe denk je over dingen? Hoe voelt iets?
Door in dialoog te gaan met elkaar - en het manipuleren, argumenteren en debatteren los te laten - is het mogelijk het perspectief van de ander te zien, te voelen en te begrijpen. 'He, nu ik hier naast jou sta is mijn kant de overkant. Nu zie ik het'. Wat een verrijking. Wat een mooie ontmoeting.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten